9 آذر

روز نهم آذر روز آذر روز بوده به احترام آتش و عنصر آتش جشن آتش برگزار می گردیده.

در ریگ ودای هندوان و اوستای ما ایرانیان نام پیشوای دینی هر دو دسته آثره ون میباشد آثره ون به معنای آذربان یعنی پاسبان و نگهبان آتش گماشته می شود.(همانگونه که وستالیس در روم دختری دانا و پاکدامن و از نژاد اصیل روم به نگهبانی آتش در معبد وستا به کار گماشته بود.آتش از زمان های بسیار کهن در اقوام جهان بسیار مقدس و حتی پرستش میشده که پرستش آتش بیشتر به ماد ها و دسته بسیار کوچکی ازمردمان مذهبی زرتشتی بوده.ولی اقوام آریایی و آئین اصیل زرتشتی آن را محترم و مقدس می شمردند ولی پرستش نمی کردند.در ودره مادها دخمه ای به نام دکان داود در کرمانشاه مردی در حال پرستش آتش است . اما در دوره هخامنشی از کتیبه ها مشاهده می شود که با احترام در مقابل آتش ایستاده اند و در دوره ساسانیان نیز این آتشدان ها مشاهده می شود ولی پرستش نمی شوند.میخوریم و پای میکوبیم ودوست میداریم زندگی را با شادی. مبارک این جشن ایرانی

اوستا آتش را به پنچ نوع تقسیم کرده و نام آنها در یسنای 11 و 17 ذکر گردیده:

1:    برسوزه: آتش معابد .و آتشی که در موارد عادی به کار می رود.

2:    هوفریان: یعنی آتشی که در دل و جان انسان  است

3: اوروازشت: آتشی که در نباتات پنهان است

4:     وازشت: آتشی که در ابر ها وجود دارد یعنی صاعقه

5:    سپنشت: آتشی که در بهشت در حضور اهورا مزدا میسوزد

یونانیان قدیم درباره ایرانیان نوشته اند که علاقه و ارادت خاصی به آتش داشته اند با این که یونانیان علت علاقه مندی به اتش در ایرانیان را نمی دانستند  ولی از روش ایرانیان پیروی و احترام خاصی به آتش داشتند و آذر ایزد  ایرانیان را به الهه آتش هشتا می خواندند. کم کم این رسم در روم نیز نفوذ کرده و رومیان هم آتش را ستودند و آذر ایزد و هشتا را با نام وستا خواندند البته نا شناختن  اشتباه و شک و یقین روسوم آتش در ایران. یونانیان را به اشتباه انداخته که در زیر می خوانید:

هرودوت،گزنفون،دیوژنس و دینون نوشته اند : آتش شکل برخی پروردگاران ایران است و

ماکسیموس تیروس :آتش صورت خدای ایرانیان است ولی همین تاریخ نگاران در جای دیگر نوشته اند که ایرانیان هیچ وقت لاشه و مرده های خود را نمی سوزانند و گنای بزرگی قلمداد میشدو حتی سوگندی اگر در برابر آتش میخوردند با اهمیت بود.درهنگام وقوع جنگ آتش را در آتشدان های نقره ای ریخته بدور سر لشگریان خود می چرخاندند و عقیده داشتند که از خطر مصون خواهند ماند.آن اعمال هنوز هم وجود دارد که همان اسپند یا اسفند دود کردن ( کولک به زبان مازنی) و چرخاندن دور مجلس در مراسم مهم.البته نحوی برگزاری آن اینطور بوده که ایرانیان به آتشکده می رفتند و دعای آتش را برای سلامتی جهانیان می خواندند